Sepetimde Bebekler

Bisiklete binmek istiyorum.Önünde sepeti olan mor bir bisikletim olsa pek şahane olur.Atarım kendimi dağa bayıra denize..
Durmadan arabasını bir yerlere çarpan, sürten, yollarda kalıp imdat çağrıları yayan, beyaz atletli ve göbekli adamlarla yollarda bekleşekalan arkadaşıma (bugün itibariyle arabası abisi tarafından satıldı.) "bisikletin yok muydu senin?" dedim."Yok, ama bu gidişle arabam satıla satıla elimde ancak bisiklet alacak param kalacak." cevabını aldım.Hemen dedim ki "arkadaşım arkadaşım benim de zaten elimde ancak bisiklet alacak param var.Gel alalım ayağımız yerden kesilsin."
Sonra araya kırmızı emzikli, emziğiyle aynı renk tonunda ayakkabısı olan sevimlilik abidesi birşey girdi.Emziğiyle sırıta sırıta koştu bize doğru.Laf kaynadı gitti.Yanında sarışın yaşıtı.Sarışın yaşıtının suratına bakmadım.Pişmemiş gibi gelir sarışın çocuklar.Bak şimdi bunu buraya yazarken ne kadar pisliksin o da bir çocuk o da bir sevimli birşey diyorum kendime.Ama sevmiş numarası yapmak daha çirkin bir tavır gibi geliyor bana.
Ortaokul arkadaşım da dün doğum yapmış.Hafta sonu onu ziyaret edeyim en iyisi.Bisikletimin sepetine bebeği koyup gezdircem.Annesinin izin vereceğini sanmıyorum gerçi.En iyisi mi bir bisiklet alayım, bir de çocuk..
Ne çıkardım şimdi bu yazıdan.Hiçbir şey..
Her zaman anlamlı birşeyler karalanmaz.Aklımdan geçenleri döktüm bir seferde.Kelime hatası yapmışsam da geriye dönüp düzeltecek değilim..