Aslında Gülmek İstemedik

Her hissi bünyede taşımalı insan.Bunlardan en temeli bence korkudur.Bir dönemim korkusuz, tepkisiz geçti.Oeeeh ben korkusuz yaşarım gibi birşey değildi bu.Farkında değildim olayın.Bunun ne kadar zararlı olduğunu bir andaki yaşanan korku patlamasıyla anladım.
Gerilim, korku türünde filmler izlerken en ufak bir mimik değişmesi olmazdı.Kalpte en ufak bir ritim değişimi hissetmezdim.Öyle izler dururdum.Koma haliymiş meğer..
Kaldırımdan inerken ayağım tökezlese 15 sn sonra ahh derdim.E komik oluyor tabi bu durum.
Bu tepki ve korku fışkırması şeytanın yeniden düzenlenmiş önümüze sunulmuş halini izledikten sonra oldu.Filmi tüm salon (abartmıyorum) kahkahalarla izledik.Filmi izleyenler bir anda yumak olduk.Herkes birbirinin kankası oldu.En arkadan en öne bağırışmalarla güle oynaya bir seyir gerçekleştirdik.Aradan sonra salona girişte bir grup gencin böö! leriyle karşılandık.
İçerde böyle gülüp oynarken bana ne olduysa bir buçuk yıl kadar korku filmi izleyemedim.Sonra yavaş yavaş kendimi alıştırdım.
Diğer seyircilere de ulaşıp araştırmak lazım.Hepimiz lanetlenmiş olabiliriz.Yapmamalıydık öyle zirzopluklar içeride.Filmimizi izleyip her aklı başında insan gibi çıkıp gitmeliydik.Sen misin şeytanı izlerken kahkahalar atan.Kız orda tepetaklak merdivenlerden iniyor.Azap içerisinde.Kafasında bir ters dönmeler bir şeyler.
Hata ettik hata..Al işte böyle lanetlenirsin..