Asla şu müzik tarzını dinlemem demeyeceksin.Dinletiyorlar efendim.Kim mi? Bedük gibi her yaptığı işte kalitenin peşinde koşan adamlar.Önceki albümünü de beğenmiştim.Yıllar geçmesine rağmen ara ara dinler tadını çıkarırdım müziğinin.Şimdiki tarzı eskiye göre epey farklı olmasına ve ben bu tarza kendimi hiç yakın hissetmememe rağmen son albümü "Even Better"ı da çok beğendim.
Uzun süre blogda boşluk bıraktığım zamanlarda kendisi ve menejeriyle irtibata geçip Dergi.biz adına bir röportaj talebinde bulundum.İkisi de beklediğim tepkiyi verip beni kırmadı.Ve bakın ortaya nasıl keyifli bir röportaj çıktı.
Geç Kalan Nefffis Bir Çalım
Bir mim hiç bu kadar geç cevaplanmamıştı.Ya hiç cevaplanmamıştı ya da anında yanıt verilmişti ama tekrar ediyorum hiç bu kadar geç kalınmamıştı.Artemisimisimize sırnaşarak, şımararak, özür dileyerek bizi affettiğini varsayıyoruz:)
Hemen geçmişe dönüp mimizimi hatırlayalım.Şuradan.
Başlık: Röportaj mimi.Röportaj kelimesini duyunca aklıma birşey geldi ama onu sürpriz olsun diye bir sonraki yazıma saklayacağım.
Hemen sorularıma dalıyorum ve bakın derinlerden size kum çıkarttım.
İlk sorumuz:Blog yazmaya ne zaman başladım?
Cevap için kopya çektim.Eylül 2006 da başlamışım.Hayatımdaki bir geçiş dönemini aslında yansıtma yeriymiş burası başlarda.Şimdi geriye dönüp baktığımda bunu daha rahat görebiliyorum.
İkinci soru:Blog yazılarımın konusu belli bir çizgide olması için çaba gösteriyor muyum? Yoksa içimden geldiği gibi mi yazıyorum?
Belirli bir çizgide olmaması için çaba gösterdiğim kesin:)
Üç:Blog yazmak için gün içinde bazı şeylerden feragat ediyor muyum?
Hiçbir şeyden feragat etmiyorum.Keyif veren bir olay için feragat kelimesini kullanmam mümkün değil.
Dört:Blog yazmak benim için eğlenceli bir uğraşken şimdi artan bekleyiş yüzünden zorunlu bir hal almaya başladı mı?
Bana uğrayanlar neyi bekleyip neyi beklemeyeceklerini anlamıştır artık benden:) Artan bir bekleyiş benim için söz konusu değil sanırım:) O yüzden blog yazmak benim için hala keyifli.Bu soruya cevap vermek haddim değil:)
Son olarak:Blog yazmayı daha ne kadar sürdüreceğim ?
10/10/2010 gibi bir bitireyim diyorum.Özel olsun hani.Yok canım düşünmedim böyle bir durumu henüz.
Bu mim için bir zincir kalmış mıdır bilmiyorum ama ben de blog yazarlığına dönen çekirgeyi diğer halka olarak seçiyorum.Söz sende çekirim..
Hemen geçmişe dönüp mimizimi hatırlayalım.Şuradan.
Başlık: Röportaj mimi.Röportaj kelimesini duyunca aklıma birşey geldi ama onu sürpriz olsun diye bir sonraki yazıma saklayacağım.
Hemen sorularıma dalıyorum ve bakın derinlerden size kum çıkarttım.
İlk sorumuz:Blog yazmaya ne zaman başladım?
Cevap için kopya çektim.Eylül 2006 da başlamışım.Hayatımdaki bir geçiş dönemini aslında yansıtma yeriymiş burası başlarda.Şimdi geriye dönüp baktığımda bunu daha rahat görebiliyorum.
İkinci soru:Blog yazılarımın konusu belli bir çizgide olması için çaba gösteriyor muyum? Yoksa içimden geldiği gibi mi yazıyorum?
Belirli bir çizgide olmaması için çaba gösterdiğim kesin:)
Üç:Blog yazmak için gün içinde bazı şeylerden feragat ediyor muyum?
Hiçbir şeyden feragat etmiyorum.Keyif veren bir olay için feragat kelimesini kullanmam mümkün değil.
Dört:Blog yazmak benim için eğlenceli bir uğraşken şimdi artan bekleyiş yüzünden zorunlu bir hal almaya başladı mı?
Bana uğrayanlar neyi bekleyip neyi beklemeyeceklerini anlamıştır artık benden:) Artan bir bekleyiş benim için söz konusu değil sanırım:) O yüzden blog yazmak benim için hala keyifli.Bu soruya cevap vermek haddim değil:)
Son olarak:Blog yazmayı daha ne kadar sürdüreceğim ?
10/10/2010 gibi bir bitireyim diyorum.Özel olsun hani.Yok canım düşünmedim böyle bir durumu henüz.
Bu mim için bir zincir kalmış mıdır bilmiyorum ama ben de blog yazarlığına dönen çekirgeyi diğer halka olarak seçiyorum.Söz sende çekirim..
Blogun Dirilişi
BöH!
Süper sonik hızda yazan bir blogger olmadığımı biliyordum zaten ama bu kez durumu hakikaten abarttım.İlk önce sevgili Goddess Artemis sonra da sevgili volkanalabaz'ın adeta dürtmesiyle kendime geldim.Kendilerine öpücükler sevgiler efendim:)Öne sürebileceğim hiçbir durum yok aslında.Şununla uğraştım da yazmadım gibi hikayeler bana da inandırıcı gelmez zaten.İnsan gün içinde 10 dakika bile durup bulunduğu anın dışında şeyler düşünmez mi? Bu tarz bahaneler biraz da söylenme zorunluluğu varmış gibi hissedildiğinden söylendiği için başvurmayacağım bunlara.
1 Ocak'tan beri kendime eğitime adadım.(Şu anda yazarken farkettim ki elimi yakmışım.Nasıl olduğunu hatırlamıyorum.) Mesleğime dair faaliyetlerde bulunup unutulup gitmekte olan bilgilerimi güncellemeye başladım.Biraz daha derinlemesine tabi ki.İnsanın mesleki açıdan körelmeye başladığını hissetmesi kadar acı bir durum yok benim için.Biraz da çalıştığınız sektör bunu belirliyor sizin elinizde olmadan.Son dönemlerde sağlık sektöründe yapılan saçma sapan değişiklikler ki bunlar zırvalıktan ibaret, bu bendeki körelmenin kaynağı diye düşünüyorum.Bunları yapma zorunluluğumun da malesef farkındayım ama kendimi bunlara kaptırmadan asıl görevimin ne olduğunu tekrar hatırladım ve hatırlatmaya başladım.Katıldığım eğitimlerin benim için ne gereği olduğunu kavrayamayan iş çevreme iki tokat atmak istedi süper tukinya ama inte bunun yerine iki çift laf etmeyi daha uygun buldu.Zira bu laflar da tokat etkisi göstermiştir diye düşünüyorum.
22 Şubat'ta yeni bir eğitime daha gideceğim.Anlam veremeyen zihniyetlere inat:) Böyle söyleyince aklıma düştü birden.(Konudan konuya geçiyorum ama uzun süredir yazmamış olmama verin bu dengesizliğimi)Ailemin bu konudaki desteğinden ötürü o kadar gururluyum ki.Onların varlığından dolayı tekrar şükrediyorum.
Bu muhteşem şarkıyı da azmimi ve hırsımı körükleyen çaresizlere armağan ediyorum büyük bir keyifle:) Ah söyleyecek daha çok sözüm var sağlık çalışanlarına ama şarkıdan sonra birşey ifade etmeme gerek kalmayacak..
Süper sonik hızda yazan bir blogger olmadığımı biliyordum zaten ama bu kez durumu hakikaten abarttım.İlk önce sevgili Goddess Artemis sonra da sevgili volkanalabaz'ın adeta dürtmesiyle kendime geldim.Kendilerine öpücükler sevgiler efendim:)Öne sürebileceğim hiçbir durum yok aslında.Şununla uğraştım da yazmadım gibi hikayeler bana da inandırıcı gelmez zaten.İnsan gün içinde 10 dakika bile durup bulunduğu anın dışında şeyler düşünmez mi? Bu tarz bahaneler biraz da söylenme zorunluluğu varmış gibi hissedildiğinden söylendiği için başvurmayacağım bunlara.
1 Ocak'tan beri kendime eğitime adadım.(Şu anda yazarken farkettim ki elimi yakmışım.Nasıl olduğunu hatırlamıyorum.) Mesleğime dair faaliyetlerde bulunup unutulup gitmekte olan bilgilerimi güncellemeye başladım.Biraz daha derinlemesine tabi ki.İnsanın mesleki açıdan körelmeye başladığını hissetmesi kadar acı bir durum yok benim için.Biraz da çalıştığınız sektör bunu belirliyor sizin elinizde olmadan.Son dönemlerde sağlık sektöründe yapılan saçma sapan değişiklikler ki bunlar zırvalıktan ibaret, bu bendeki körelmenin kaynağı diye düşünüyorum.Bunları yapma zorunluluğumun da malesef farkındayım ama kendimi bunlara kaptırmadan asıl görevimin ne olduğunu tekrar hatırladım ve hatırlatmaya başladım.Katıldığım eğitimlerin benim için ne gereği olduğunu kavrayamayan iş çevreme iki tokat atmak istedi süper tukinya ama inte bunun yerine iki çift laf etmeyi daha uygun buldu.Zira bu laflar da tokat etkisi göstermiştir diye düşünüyorum.
22 Şubat'ta yeni bir eğitime daha gideceğim.Anlam veremeyen zihniyetlere inat:) Böyle söyleyince aklıma düştü birden.(Konudan konuya geçiyorum ama uzun süredir yazmamış olmama verin bu dengesizliğimi)Ailemin bu konudaki desteğinden ötürü o kadar gururluyum ki.Onların varlığından dolayı tekrar şükrediyorum.
Bu muhteşem şarkıyı da azmimi ve hırsımı körükleyen çaresizlere armağan ediyorum büyük bir keyifle:) Ah söyleyecek daha çok sözüm var sağlık çalışanlarına ama şarkıdan sonra birşey ifade etmeme gerek kalmayacak..
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)